...

Walka ze sobą jest chyba najtrudniejsza

Nie ma drogi ucieczki

Nie ma odwrotu

Nie ma powrotu

Autodestrukcja mówi że czas na finał

Walczy z nią przywiązanie i odpowiedzialność

Wola życia się ulotniła

Może po prostu się znudziła

Albo zmęczyła? 

Ale żyję

Dla małych łapek

Dla małych mordek mówiących że będzie dobrze

To nie jest życie, to tylko trwanie

Nikła nadzieja że to się skończy

Że słońce znów będzie cieszyć

Nawet wspomnienia radości zbladły

Jakby kolory z mózgu odpadły

 

Po co to piszę?

Tylko dla siebie

By tego nie dusić?

Może, choć nie liczę że to pomoże

Piszę dla siebie

Tej która wróci i nie będzie rozumieć co się działo

Jak to było że żyć się nie chciało

Mój umysł kontra moje ciało

Coś się głupio zrymowało

Mózg zapętlony

Niby spowolniony

ale totalnie szalony

popierdolony

Chcę poczuć błogość, spokój, ciszę

Ale wciąż szum umysłu słyszę

I głupie szepty że to bez sensu jest całkowicie

Że może czas zakończyć życie

Dziwnie, niesamowicie...

Ale żyję

Dla małych łapek

Dla małych mordek uparcie mówiących że będzie dobrze...

Wszystko się kiedyś kończy

Coś innego wtedy się zaczyna

Zawsze gdy jest skutek to była przyczyna

Tylko jaka?

Dlaczego mój mózg robi mi takie numery?

Nie wiem

Co wiem?

Że nic nie wiem!

Nie...

Chyba i to za dużo powiedziane

To tylko pojęcia powymyślane

Zapomniane...

Zapomnieć

Zniknąć

Tylko po co?

Małe łapki...

Małe mordki mówią że będzie dobrze

Więc będzie

Koniec kropka

Tylko w oku łza się kręci

A koniec dalej nęci...